BALADË QYTETSE

Mbramë
qiella dhe hyjt e vramë
një ngjarje të trishtueme panë:
Hije… jo! – por një grue
me ftyrë të zbetë edhe me sy
të zez si jeta e saj,
me buzën të vyshkuna në vaj,
me plagë në gjoks e stolisun
me veshje dhe me shpirt të grisun,
me hije grueje,
një kens këso bote,
një fantom uje
vallzonte valle në rrugë të madhe.
Dy hapa para, dy hapa mbrapa
me kambë të zbathun,
me zemër të plasun.
Dy hapa djathtas, dy hapa majtas,
me flokë të thime,
me ndjesi të ngrime.
(Dikur,
kur gjit’ e saj me kreni
shpërtheheshin n’aromë,
kur ish e njomë –
atëherë e dashunojshin shum zotni.
E sot?)
Jeta e saj asht kjo vall’ e çmendun
në rrugat e qytetit tonë,
një jetën e fikun, një jetë e shterun,
shpin i molisun, zemër e therun,
një za vorri, një jehonë
që vallzon natën vonë
nëpër rrugat e qytetit tonë.

Quand mes parents retrouvent ces articles dans un vieux classeur.

« Le DFJP a décidé que 15’000 personnes doivent être renvoyées chez elles sur une période de deux ans. » En pleine guerre du Kosovo.

Les Albanais ne devraient pas oublier leur histoire en Suisse.

La première bande de Mafalda et ça donnait le ton ! Une bande dessinée absolument extraordinaire ! RIP Quino !

RRËNJËT SHOQËRORE TË OPORTUNIZMIT

Gjatë qëndrimit tim shumëvjeçar në Krushë, të cilin shokët nga Prishtina (të Kryesisë së LDK) e quanin vetizolim, kisha pasur kohë të mjaftueshme të vëreja dukuri të çuditshme, prezentimi i të cilave besoj se do të ishte më rëndësi të madhe shoqërore. Qysh para vitit 1981 e kisha vënë re fenomenin e bijëve të « tatave » nëpër Prishtinë, por nuk e dija se ata mbështeteshin nga bijtë e « haxhi-babave » në fshat. Gjatë dekadës së shkuar kisha kujtuar se e kishim çrrënjosor oportunizmin në politikë, por nuk e kisha ditur se kjo dukuri i kishte pasur rrënjët kaq të thella.

Në realitetin politik dhe intelektual të Kosovës dukej se vazhdimisht diçka më pengonte, por nuk kisha ditur ta shpjegoja dhe as ta kuptoja në tërësi. Kishte qenë kjo e lidhur me kuadrot në politikë. Para vitit 1981, kur isha marrë aktivisht me politikë, disa herë isha konfrontuar me zyrtarë të lartë të politikës në Kosovë rreth kuadrove. Kisha bërë vërejtje se nuk hapeshin mundësi të mjaftueshme për inkuadrimin në politikë të brezit të ri, por kisha marrë pergjigje se nuk kishim kuadro të mjaftueshme, bile jo ashtu si kërkohej. Kisha konkluduar se ata kërkonin kuadro lojalë për vete dhe jo për zhvillimin e Kosovës. Dhe nuk ishim pajtuar. Gjithkush kishte qëndruar pas botëkuptimeve të veta. Ndërkaq, dukej se LDK-ja kishte bërë hapa të duhur përpara. Shumica absolute e kuadrove të zgjedhur në bazë kishin përgaditje të lartë profesionale, kurse në organet më të larta edhe tituj të ndryshëm shkencorë. Megjithatë, kisha vënë re se disa të rinj që i njihja personalisht si njerëz me aftësi të veçanta organizative dhe talente të tjera, përkundrejt insistimit në nivele ku kisha mundësi të insistoja nuk ishin zgjedhur. Ndërkaq ata që u zgjodhën, në një apo në mënyrën tjetër, më vonë u larguan nga vendet ku ishin zgjedhur ose u larguan tërësisht nga LDK-ja. Kjo më kishte habitur, sidomos për shkak se ishte fjala pikërisht për ata që kishin qenë më aktivët gati në çdo aksion të ndërmarrë të secilit nivel. Kishte qenë e qartë që në fillim se një pjesë e mirë e fajit e kishte mekanizmi elektoral i cili mbështetej kryesisht në mëhalla (nëpër fshatra) ose në koteri shoqërore nëpër qytete. Natyrisht se mëhalla kërkonte zgjidhjen e kandidatit të vet, pavarësisht nga ajo se a ishte më i mirë se tjetri i mëhallës tjetër. Mirëpo këtu kishte dhe diç tjetër. Rëndom vërehej se djelmoshat që kishin aftësi të veçanta ndodheshin në raporte të tendosura me mëhallën e tyre dhe kjo pastaj për një arsye të veçantë nuk i kandidonte, e as që i zgjidhte. Kjo gjë e kishte nxitur kurreshtjen time.

Kisha vënë re se pjesa dërrmuese e atyre që zgjidheshin në nivel të bashkësisë lokale apo të komunës, kryesisht për shkaqe objektive (papunësia dikur jo e plotë, ndërsa tani gati totale), por edhe për shkak të njohurive të mangëta të fituara gjatë shkollimit; mungesës së kulturës së punës intelektuale, etj., jetonin nëpër familje të mëdha së bashku me vëllezërit e me prindërit, dhe në shumë raste, edhe me axhallarët e kushërinjtë më të largët. Të martuar dhe me fëmijë, nuk e kishin provuar ndonjëherë shkëputjen dhe jetën individuale të familjeve të veta-nukleus. Ndonëse qytetarë akademikë, gati të gjithë me radhë i nënshtroheshin jo vetëm autoritetit, por edhe gjykimeve të më të vjetërve dhe të zotit të shtëpisë. Me kohë, midis tij si qytetar akademik, familjes së madhe dhe pushtetit ishte krijuar një simbiozë e çuditshme, që shkonte në dobinë e tyre reciproke, por që jashtëzakonisht shumë e ngecte dhe e ngadalësonte progresin shoqëror; 1) Qytetari i tillë akademik nuk kishte llogari të shkëputej nga familja e madhe, sepse rëndom vetëm ai ishte në punë, por jo edhe bashkëshortja e tij. Me të ardhurat e fituara shumë vështirë do të mund ta mbante familjen e tij, zakonisht shumë-anëtarëshe, dhe kishte fare pak shanse ta ngiste ndonjë veturë. Ndërkaq brenda familjes së madhe ishte pothuajse i liruar nga përgjegjësia e kujdesit dhe e edukimit të fëmijëve të vet, ose këtë përgjegjësi e ndante me të tjerët. Duke mos pasur kokëçarje të kësaj natyre, ai mund të merrej me aktivitete të lira, të cilat në kushtet e fshatit zakonisht përfundonin në sport; 2) Ndërkaq edhe familja e madhe në raport me të kishte fitim të dyfishtë: a) Rrënjët e këtij fitimi zakonisht ndodheshin te kontestimi i hises (pasuria e trashëguar nga prindërit, ose edhe ajo e përbashkët). Meqë familjet e tilla kishin arritur të shkollonin vetëm një ose dy anëtarë (në raste të rralla shkolloheshin shumica), ndarja e pasurisë në pjesë të barabarta, pavarësisht nga shkalla e shkollimit të vëllezërve, bile edhe atëherë kur punonin të gjithë, doemos do të rezultonte në standarde të pabarabarta të jetesës. Qytetari akademik, i punësuar si profesor ose si inxhenier, me pjesën e pasurisë së ndarë, doemos që do të jetonte ndryshe nga vëllezërit e tij të pashkolluar (motrat në këtë mes asnjëherë nuk merreshin parasysh). Nga kjo pastaj mund të lindnin mosmarrëveshje të ndryshme, raporte të sëmura familjare që mund të shtriheshin edhe në shoqëri. Të ndodhur para këtij fenomeni të çuditshëm, shumica e etërve vendosnin të « mos bënin mëkate » dhe t’i pavarësonin bijtë e tyre të shkolluar. Ndërkaq këta, duke mos pasur mundësi të kacafyteshin me problemet e jetës, me heqjen dorë nga pasuria e përbashkët, detyroheshin t’i nënënshtroheshin traditës dhe mënyrës tradicionale të jetesës. Këtë pastaj gradualisht, e « paguanin » me një shkrirje të unit të tyre individual në identitetin kolektiv të familjes; d) Familjet e tilla të mëdha e hetuan me kohë se autoriteti shoqëror i birit të tyre të shkolluar mund të ishte i dobishëm jo vetëm për rritjen e drejtëpërdrejtë të pasurisë materiale (kjo ngjante rëndom në qoftë se bijtë e tyre punonin në ekonominë e dikurshme shoqërore), por para së gjithash për forcimin e lidhjeve shoqërore ose vendosjen e tyre (në qoftë se tashmë nuk i kishin formuar) dhe ngritjen e autoritetit të familjes. Për këtë shkak, ato filluan t’ia kushtonin kujdesin e duhur standardit individual të birit të tyre të shkolluar, por jo edhe nukleus-familjes së tij, e cila me xhelozi të veçantë u nënshtrohej rregullave të jetës së përbashkët në familjen e madhe. Atij mbase nga depot e vjetërsirave në Evropë ia blinin edhe ndonjë veturë me shkëlqim të jashtëm me të cilën mund të kënaqej duke shetitur, ndërkaq fëmijët e tij i lidhnin për vete, përmes miqësive të reja që i ngjanin vetes së tyre; 3) Ndërkaq vetë shoqëria kishte fitim nga këto familje të mëdha. Sipas vlerësimeve statistikore, gati rreth 60% të strukturës së popullsisë shqiptare i takonte rinisë, ose banorëve të moshës rinore. Pushteti i dikurshëm komunist e kishte të pamundshëm kontrollimin në mënyrë efikase të kësaj armate të të rinjve, të cilët ishin rritur ndërkohë dhe të cilët ishte e vështirë vetëm t’i njihje, e jo më edhe t’i kontrolloje. Për këtë shkak, struktura politike e pushtetit zakonisht mbështetej te të zotët e shtëpive dhe te pleqtë autoritativë të këtyre familjeve. Në mënyra të ndryshme u ndihmonte atyre që ta mbanin autoritetin në familjet e tyre, qoftë duke ua falur ndonjë dënim gjyqësor (për t’ua ruajtur « fytyrën ») qoftë duke i shikuar « nëpër gishta » veprimet që shkonin ndesh me normat shoqërore dhe juridike.

Meqë simbioza e tillë familjare realisht ishte rezultat i kushteve objektive ekonomike, ajo nuk mund të ndryshonte pa trauma të mëdha familjare. Për këtë shkak, mekanizmat mbrojtës psikikë dhe shpirtërorë u shndërruan shumë shpejt në një oportunizëm të përgjithshëm brenda familjeve. Por ajo pastaj, si një merimangë gjigante, e shtrinte rrjetën e vet në tërë shoqërinë. Familjet e tilla krijonin me sukses të plotë edhe lidhje me një pjesë të intelegjencës në Prishtinë, e cila gjithashtu në thelb udhëhiqej me leverdinë materiale. Shumë profesorë, mjekë, drejtorë të ndryshëm, etj., « kthenin » në këto familje me pretekste të ndryshme, rëndom kinse për t’i takuar ish-studentët e tyre, të cilëve edhe ashtu shpesh ua kishin falur notat, po në të vërtetë për t’i mbushur gepekët e veturave të tyre të mëdha me zarzavate e gjëra të rastit. Sidoqoftë, shtrirja e lidhjeve të tilla e kishte krijuar me kohë një shoqëri çuditërisht njëtrajtëshe në themelin e së cilës ndodhej një oportunizëm i tmerrshëm, jo vetëm ndaj kërkesave të kohës, por edhe ndaj kërkesave të jetës në përgjithësi.

Sikur një kompleks i tillë raportesh të pasqyronte ndonjë shoqëri të zhvilluar, atëherë themeli oportunist i saj do të ishte mbështetje e fortë e stabilitetit shoqëror. Mirëpo fjala ishte për raportet që i diktonin kushtet ekonomike dhe në rend të parë mungesa e vendeve të punës. Ato ngriteshin mbi mohimin gati total të femrës si subjekt shoqëror; nuk llogaritnin në rritjen e brezave të rinj dhe përfundonin në odat e fshatarëve si simbole të « rendit e të konakut ». « Stabiliteti » i arritur në këtë mënyrë nuk u shërbente ndryshimeve pozitive shoqërore, po përkundrazi, e konservonte gjendjen ekzistuese të gjërave; nuk drejtohej drejt së ardhmes, por vetëm në të sotmen; matej me të djeshmen, por e injoronte të nesërmen. Dukej qartë se simbioza e tillë oportuniste nuk e lejonte zgjedhjen e më të mirëve në strukturat udhëheqëse, jo vetëm të LDK-së.

I prekur thellë nga kjo gjendje, e cila në raste hidhërimi më detyronte ta parafytyroja Kosovën si një depo të madhe të veturave të vjetra të Evropës, të cilat me shkëlqimin e tyre të rrejshëm kishin arritur t’i rrotullonin vlerat, në Kuvendin e jashtëzakonshëm në Krushë, më nxitën të konstatoja se fjala ishte për bijtë dhe bijat e « haxhi-babave » në fshat dhe të « tatave » në qytet, të cilët nuk e kuptonin dot se në Evropë nuk mund të shkohet me raporte feudo-klanore e feudo-kapitaliste. Me fjalë të tjera, kërkoja që t’i hapet rruga konkurrencës së vlerave të njëmendëta. Më vonë mora vesh se më akuzonin për botëkuptime elitiste. Disa shkrime nëpër gazeta në gjuhën shqipe në mënyrë indirekte më mbanin leksione mbi filozofinë e Platonit, ndonëse nuk e kishin kuptuar faktin elementar se Platoni, duke e kërkuar sundimin e filozofëve, në të vërtetë e kërkonte sundimin e kompetencës, ose kompetencën në rregullimin e punëve shoqërore (filozofët si njohës kompetentë të shoqërisë). Mirëpo duket se e kisha pasur gabim. Shumica gjatë historisë rëndom e kishte imponuar jokompetencën për të udhëhequr me shoqërinë. Ndonëse nuk kishte ngjarë që jokompetenca të tërhiqte pas vetes shumicën, në Kosovë kishte ngjarë që gati e tërë rinia shqiptare të shpërngulej për në Evropë. Dukej sikur caku i evropeizimit të Kosovës do të arrihej me « evropeizimin » e rinisë, duke u martuar me evropiane dhe duke i braktisur raportet e përshkruara feudo-klanore njëherë e përgjithmonë.

Zafir Berisha nommé responsable de la sécurité cybernétique par le ministère de l’intérieur au Kosovo se fait hacker son compte facebook dans l’heure après sa nomination. Dans une interview on lui demande s’il a les compétences spécifiques pour occuper ce poste. Il répond: je fais 183 cm, j’ai une taille spécifique… WTF !

Négociation entre Avdullah Hoti et Donald Trump.

Bla bla bla les Albanais sont un peuple musulman, l’empire ottoman n’était pas un envahisseur bla bla bla non les Albanais sont illyriens, européens bla bla bla…
Mais que dalle !

Les Albanais sont tout simplement un peuple de girouette qui se tourne en fonction du souffle des USA.

Remplaçons le bel aigle par une girouette à deux têtes noir sur fond rouge, ce serait tellement plus représentatif…

Non je n’arrive pas à avaler la pilule de ces foutus accords…

L’accès à la mer :
Principal enjeu de la guerre russo-turque en 1877.
Principal enjeu de la première guerre balkanique en 1912.
Plus de 100 ans après, l’enjeu est toujours le même, le Kosovo est sacrifié pour les aspirations russo-serbes.

By mass.

By mass – Instagram

Et tout ça sans une reconnaissance officielle du Kosovo par la Serbie… normal le Kosovo c’est toujours la Serbie…

Trump on relations between Kosovo and Serbia : « There was a lot of fighting and now there’s a lot of love. »

Rape is not love ! Piece of shit !

Tiens le même argument que certains Albanais qui pensent qu’il faut laisser la politique de côté…

Ça sera un échange de territoire, mais un échange de territoire apolitique évidemment, donc c’est bon… 😂😂🙂

Përkrahësit e LDK-së dhe disa mbrojtës të Islamit në Kosovë nuk pëlqehen njëri-tjetri, por ata kanë një gjë thelbësisht të përbashkët.

Përkrahësit e LDK-së argumentojnë se SH.B.A. e çliroi Kosovën nga sundimi serb, dhe mbrojtësit e Islamit argumentojnë se Perandoria Osmane çliroi shqiptarët nga pushtimi serb i Dushanit. Këto dy fuqi kështu do të kishin bërë të mundur ruajtjen e identitetit shqiptar në Ballkan dhe në Kosovë. Për përkrahësit e LDK-së, SH.B.A. nuk është pushtuese, ndërsa për mbrojtësit e Islamit, Perandoria Osmane nuk ishte pushtues. Të dyat në të vërtetë mbështesin kodet dhe ligjet që imponon pushtuesi i ri. Mbështetësit e LDK-së dhe mbrojtësit e Islamit janë mjaft të nënshtruar në të njëjtën mënyrë ndaj pushtuesit të ri.

Prandaj ata duhet ta duan njëri-tjetrin më shumë, sepse janë të lidhur në mënyrë të brendshme nga servilizmi dhe aftësia e tyre për t’u nënshtruar.

Ne duam pavarësi, barazi, liri dhe demokraci. JO nënshtrim !

Je n’ai pas encore vu TENET, le dernier film de Christopher Nolan.

Cependant lorsque j’ai appris le titre du film, j’ai tout de suite pensé au Carré Sator, le palindrome qui peut se lire dans tous les sens (image jointe).
Il signifie : le semeur Arepo tient/utilise une roue pour travailler. TENET signifie donc tenir/utiliser.

Si Nolan s’est effectivement inspiré du Carré Sator, j’imagine alors bien un film ayant une trame/intrigue qui se lit dans tous les sens, de gauche à droite, de haut en bas ou l’inverse.

Le temps est un domaine de prédilection chez Nolan, je suis donc presque convaincu que le film ira dans ce sens, enfin dans tous les sens, vous m’avez compris…
Je suis aussi tombé sur une image qui circule sur internet (image jointe). On voit le protagoniste sur deux plans, l’un de face et l’autre de dos. De plus, dans le titre du film, le 2ème « E » et le 2ème « T » sont à l’envers. De cette manière, on peut lire le titre du film également en tournant l’image à 180°, comme pour mieux coller au Carré Sator.

En tout cas je suis impatiemment de le voir et j’espère ne pas me tromper sur ma petite théorie.

Après c’est un peu pareil, Albin Kurti est un peu comme Leo Messi, il croit qu’il peut faire la différence tout seul. LVV c’est comme le Barça, ils misent tout sur le leader. La différence c’est que LVV ne s’est pas encore mangé un 8 à 2.

Il y a 110 ans à Shkup naissait Anjezë Gonxhe Bojaxhiu dite Mère Teresa. Elle reçoit le prix Nobel de la paix en 1979.

Une anecdote personnelle :
en 2013, après la visite des ruines du château de Shkup ; sur la demande d’un ami et de moi-même, le guide Nord-Macédonien nous accompagne jusqu’à l’emplacement où se trouvait la maison de Mère Teresa. Chemin faisant, nous avons insisté à trois reprises pour qu’il admette enfin que la religieuse était albanaise. Arrivés sur les lieux, une plaque commémorative lui rendait hommage en deux langues : en slave et en anglais.

Partout dans le ville de Shkup se trouve des plaques commémoratives affichant le portrait de Mère Teresa avec une de ses citations. À chaque fois, le citation est en slave (cyrillique) et en anglais, mais à aucun moment en Albanais. Ceci est un moyen, comme de nombreux autres, de ne pas inclure les Albanais dans ce pays. La Macédoine du Nord est peuplée à plus 25% d’Albanais (Recensement de 2002). Mais cette identité, l’héritage et la présence des Albanais demeure toujours ignorée. Les slaves orthodoxes tentent de rendre responsable l’islam d’une déchristianisation dans les Balkans. Mais ils occultent le fait qu’il n’y a presque plus de catholiques en Macédoine du Nord, et non pas parce que les catholiques sont chrétiens, mais parce qu’ils sont Albanais.

Différentes Oda (chambres d’hôtes typiquement albanaises) au Kosovo.

1. Kulla (Tour) de Brahim Hoxhës (Oda e Junikut) – à Junik.

2. Kulla (Tour) des Osdautaj – à Isniq

3. Kulla (Tour) de Ramë Zymberi (Konak – auberge) – à Junik.

4. Oda e dajëve të mi (Oda de la famille de ma mère).

Petit fait amusant :
En 1913, Otto Witte, un clown allemand, parvint par une ruse à se faire passer pour le neveu du sultan qui allait être couronné roi d’Albanie. Il parvint pendant 3 jours à tromper l’élite albanaise en étant couronné roi ; il posséda même un harem. Il mourut en 1958. Son inscription funéraire indique toujours aujourd’hui : Ancien roi d’Albanie. ‪En gros, rien n’a vraiment changé depuis 107 ans. On nous prend toujours pour des buses. 😃‬

Çeshtja Kombëtare Shqiptare : komponenti religjioz :

« Per ne është interesant raporti me zotin te besimi islamik, jo sepse bota islame numerikisht është me e madhe se ajo e krishterë, dhe as vetëm sepse këto dy botëra janë te shtrënguara që vazhdimisht të bashkëjetojnë, duke u shtyrë mes tyre për vërtetësinë e besimit vetjak, por në radhë të parë sepse në shqiptarët jemi në shumicë popull i besimit islamik dhe sepse antagonizmat midis dy sistemeve religjioze, si duket, kanë filluar te shprehen edhe ndër ne. Te kje çeshtje nuk është me rëndësi kapitale dhe as prioritare se çfare e konsiderojmë ne veten : vazhdimishtj emi duke theksuar se jemi popull me tri fe : islamike, katolike, dhe ortodokse ; se kjo ndasi religjioze për shqiptarët nuk ka pasur rëndësi as gjatë historisë dhe as sot; se religjioni ndër ne nuk është ngulitur thellë në mentalitetin e popullit dhe se përkatësia religjioze ndër shqiptarët nuk ka qenë ndonjëherë pretekst i mjaftueshëm per ndonjë luftë vëllavrasëse mbi baza religjioze. Madje, edhe pse shqiptaret janë një popull tipik tek i cili formësimi nacional është bërë ne mbështetje te gjuhës, ndonëse nuk është respektuar shtrirja territoriale e saj, pra nuk është bërë ne mbështetje te fesë, dhe ky fakt tashmë është i pranuar në literaturën politike; se që te tri religjionet kanë pasur ndikim ne begatimin e përmbajtjes shpirtërore te shqiptarit dhe se kjo gjë, me ne fund, do te duhej te shërbente si shëmbëlltyrë dhe inspiracion për begatimin e tolerancës, jo vetëm fetare, në raportet midis shteteve dhe popujve. Sipas rezonimit religjioz, duket sikur me shembullin e shqiptarëve; zoti dëshironte t’ia tregonte rrugën njerëzimit për kultivimin e atyre vlerave fondamentale që te çojnë në mirëqenie dhe rahati dhe jo në mjerim. Te gjitha këto s’ka dyshim se janë me rëndësi kapitale per vet ne, për ate se fare mendojmë se jemi; se çfare do të duhej të ishim dhe se (për) çfare do të dëshironim të na konsideronin, të na ndihmonin dhe te na respektonin edhe të tjerët. Mirëpo për fat te keq, duket sikur akoma nuk kemi arritur që te tjerëve t’ua imponojmë mendimin tonë per veten. Dhe duket sikur jo vetëm atyre, por madje as vetes. Duket sikur po përjetojmë çastet kur rëndesi kapitale po fiton mendimi deformuar dhe cinik i te tjerëve per ne. Fakti se ne, në shumicë, jemi popull me përkatësi religjioze islame atyre po u sherben për të deformuar mendimin mbi ne. U duket sikur insistimi ynë në tolerancën fetare, që për ne është një realitet i natyrshëm, nuk është tjetër veçse një dredhi e mendjes politike islame e ngulitur te shqiptarët. Pastaj mbi këtë bazë po tentohet edhe veprimi ndaj nesh; një dredhie te supozuar ndër shqiptarët i përgjigjen me një dredhi të njëmendët të vetes: veprimin e vet cinik ndaj nesh e bëjnë në mënyrë që të duket sikur ne vetë po veprojmë kundër vetes sonë. Dhe e keqja është se edhe ne, njëmend po veprojmë, qoftë sepse nuk jemi te zotët ta kuptojmë dredhinë, qoftë sepse nuk jemi duke ditur si t’i pergjigjemi dredhisë se të tjerëve, qoftë sepse akoma nuk jemi plotësisht te vetëdijesuar mbi faktin se çka jemi në te vërtetë ne, si ne kohë te paqes, rehatisë dhe stabilitetit, ashtu edhe në kohë çrregullimash, ankthit e krizës. Përndryshe, sikur të ishim plotësisht të vetëdijesuar për veten në secilën koh, nuk do të befasoheshim nga goditjet e cilitdo drejtim qoftë, në secilën kohë a periudhë. Së paku, do ta mblidhnim veten dhe nuk do të silleshim si të trullosor për një kohë të gjatë. »

Një Serbi që e mban të pushtuar Kosovën nuk është as vetë e lirë. Liria e vërtetë e Kosovës është një premisë themelore edhe për lirinë e vërtetë të Serbisë. Kosova për Serbinë është kulti i robërisë së vetvetes, nëse nuk bëhet shans i lirisë dhe i evropeizimit të saj të ardhshëm.
Politika shqiptare e një rezistence pasive është një degradim dhe falsifikim i vetë gandizmit, i cili çoi në pavarësinë e Indisë. Rezistenca si afirmim është e ndryshme nga rezistenca në heshtje e humbjes së personalitetit.

Për Ukshin Hotin kompleksi i inferioritetit të kombit shqiptar është një fatalitet që duhet kapërcyer. Nuk mund të ketë histori të shqiptarëve të bërë nga të tjerët, po ka histori të shqiptarëve të njohur më në fund nga të tjerët.

Nga kompleksi i inferioritetit kombi shqiptar ka pësuar disa herë disfata gjatë historisë dhe e ka viktimizuar vetveten.

Nga kompleksi i inferioritetit humbet perspektiva dhe tabuizohet statukuoja.

Nga kompleksi i inferioriteit nuk do të ketë asnjëherë kapërcim të Rubikonit në historinë tonë, që është një kapërcim nga ferri në purgatorin e një të ardhme më shpresëndjellëse.

La chanteuse Dua Lipa met le feu sur Twitter !
Comme elle beaucoup d’Albanais font appel à l’histoire pour justifier leurs présences dans les Balkans. Car l’identité albanaise a toujours été niée dans cette région. Nous étions soit slaves, turcs ou grecs, mais jamais albanais. L’identité albanaise est cependant une réalité dans les Balkans. Et tant qu’elle ne sera pas reconnue politiquement par la Serbie, la Macédoine du Nord, le Monténégro et la Grèce, les arguments historiques seront toujours utilisés par les Albanais. Bien même que nous souhaitions y échapper, nous sommes constamment amenés à utiliser ces arguments pour justifier notre présence. Le facteur Albanais est le principal vecteur de stabilité politique dans les Balkans, et c’est pour cette raison que la Serbie doit impérativement reconnaître l’indépendance du Kosovo et accepter les Albanais de toutes les régions comme étant une réalité dans les Balkans.

The Last of Us part II est un jeu exceptionnel.

Je l’ai fini il y a quelques jours et je n’arrête pas d’y repenser. Il y a toutefois des polémiques autour du jeu que je n’arrive pas à comprendre. Les personnages du jeu ne s’inscrivent pas dans les normes de notre société. Ellie est lesbienne et Abby n’a pas le physique correspondant aux normes « féminines ». Par ailleurs les remarques sur sa poitrine me fatiguent. Toujours a vouloir sexualiser les personnages féminins. Oui, Last of Us II est jeu progressiste. Mais quel est véritablement le problème de vouloir inculquer des valeurs de tolérances aux jeunes joueurs, envers ce qui ne constitue pas la norme dans notre société ? Le monde du jeu vidéo demeure toujours sexiste et je suis heureux de voir que Last Of Us II bouscule les mentalités à ce niveau là !

Ennio Morricone (1928-2020) tout simplement le plus grand compositeur de musiques de films de tous les temps ! Addio Maestro !

Ekzistojnë tri lloje dhune.

E para, nëna e të gjitha të tjerave, është dhuna institucionale, ajo që e legalizon dhe e përjetëson dominimin, shtypjen dhe shfrytëzimin, ajo që i shtyp dhe i bluan miliona njerëz përbrenda mekanizmave të saj të heshtur e të lubrifikuar.

E dyta është dhuna revolucionare, që lind nga vullneti për ta shuar të parën.

E treta është dhuna represive, që ka për qëllim ta shuaj të dytën, duke u bërë ndihmëse dhe bashkëpunëtore e dhunës së parë, asaj që lind të gjitha të tjerat.

Nuk ka hipokrizi më të madhe sesa me e quajt dhunë vetëm të dytën, duke bërë sikur harrojmë të parën që e lind, dhe të tretën që e vret.

Vous avez raison. Je hais les gens. J’ai peur d’eux. J’ai eu peur d’eux pratiquement toute ma vie. Les gens que j’aimais, les gens en qui j’avais confiance, m’ont fait subir les pires horreurs. Je n’ai longtemps rien connu d’autre. Alors, oui, j’ai appelé mon groupe fsociety. Parce que vous savez quoi ? Fuck la société ! Elle mérite ma haine pour toutes les raisons que vous citez et plus encore. Je les emmerde tous jusqu’au dernier pour m’avoir fait ça. Mais il y a aussi des gens, ça n’arrive pas souvent, c’est rare, ils refusent de nous laisser les haïr. Les plus spéciaux d’entre eux ne renoncent jamais. Qu’importe ce qu’on leur fait, ils encaissent et ils aiment encore. Ils ne vous abandonnent pas. On a beau leur donner mille raisons, les suppliant pratiquement de nous quitter. Vous savez pourquoi ? Ils éprouvent quelque chose dont je suis incapable. Ils m’aiment. Et malgré toute ma souffrance, ça me guérit. Peut-être pas instantanément, peut-être pas pour toujours, mais ça me guérit. Et, oui, il y a des ratages, on se fait des saloperies les uns aux autres. On se fait du mal, ça dérape. Mais c’est juste nous, qu’importe le monde dans lequel on se trouve. Et, oui, vous avez raison. On nous dit qu’on n’a aucune chance. Mais on est là debout ! On se brise mais on avance. Et ce n’est pas un défaut. Ça nous définit. Alors non, je ne vais pas renoncer à ce monde. Et si vous ne voyez pas pourquoi, alors au nom de tous : allez vous faire foutre.

Une légende s’est éteinte aujourd’hui !
Little Richard, 1932 – 2020.
Chanteur et musicien que j’ai connu grâce au film Predator de John McTiernan.

Bienvenue dans les Balkans !

KUKUMI
🇫🇷 Le film Kukumi réalisé par Isa Qosja, d’où sont tirées les images ci-dessous, raconte l’histoire de trois personnes en situation de handicap mental. Alors que la guerre du Kosovo débute, le centre dans lequel ils séjournent est abandonné par tout le personnel serbe. Livrés à eux-mêmes, ils vont errer au Kosovo et vont se confronter au monde des gens dit « normaux ». La plupart des rencontres qu’ils vont faire vont mal se passer. Ils seront victimes de railleries, de violences physiques, de tentatives de viols et d’escroqueries. À la fin de leurs aventures et suite aux mauvaises expériences avec le monde des « normaux », ils vont à nouveau se réfugier dans leur centre hospitalier en pensant à bien refermer le grillage derrière eux.

Suite aux conflits constants, aux violences réelles qui existent dans notre monde et surtout au Kosovo, on oublie souvent l’essentiel, on néglige le sort des personnes les plus démunies, les plus fragiles. En prenant un peu de distance, on doit se questionner sur cette actualité politique absolument abjecte qui a lieu en ce moment même au Kosovo. Quel est l’essentiel ? De lutter d’abord contre cette foutue pandémie oui. Après, je me fous qu’Albin Kurti soit premier ministre ou pas, je me fous du rapport de Dick Marty, je me fous du drapeau albanais et de la nation albanaise tant qu’on négligera les réelles préoccupations des habitants de ce pays.

Pour ma part, je vais également fermer le grillage et demeurer avec ces personnes pour qui j’ai bien plus de respect et de sympathie.

🇦🇱 Filmi Kukumi, i gjiruar nga Isa Qosja, ku janë marrë pamjet më poshtë, tregon historinë e tre personave me aftësi të kufizuara mendore. Ndërsa fillon lufta në Kosovë, qendra në të cilën ata qëndrojnë është braktisur nga gjithë personeli serb. Të dorëzuar vet ,ata do të enden në Kosovë dhe do të përballen me botën e njerëzve të ashtuquajtur « normal ». Shumica e takimeve që do të kenë do të shkojnë keq. Ata do të jenë viktimat e bezdisjeve (talljeve), dhunës fizike, përpjekjeve të dhunimit dhe mashtrimeve. Në fund të aventurave të tyre dhe pas përvojave të këqija me botën « normale », ata përsëri do të strehohen në qendrën e tyre spitalore, duke menduar për mbylljen e gardhit pas tyre.

Pas konflikteve të vazhdueshme, dhunës reale që ekziston në botën tonë dhe veçanërisht në Kosovë, ne shpesh i harrojmë thelbësoret, ne e kemi mosperfill fatin e më të pafavorshmit, më të brishtit. Duke marrë pak distancë, duhet të pyesim veten për këtë aktualitet politik absolutisht shpërfillës që po ndodh tani në Kosovë. Cfare është thelbësore? Për të luftuar së pari këtë pandemi të mallkuar, po. Më pas, nuk më intereson nëse Albin Kurti është Kryeministër apo jo, nuk më intereson raporti i Dick Marty, nuk më intereson flamuri shqiptar dhe kombi shqiptar për sa kohë që ne injorojmë shqetësimet e vërteta të njerëzve të këtij vendi.

Nga ana ime, unë gjithashtu do të mbyll gardhin dhe do të qëndroj me këta njerëz për të cilët kam shumë më tepër respekt dhe simpati.

Politika si art dhe morali

Në fjalorin latinisht-shqip (Henrik Lacaj, Filip Fishta, Rilindja, Prishtinë, 1980) fjala art (ars) përkthehet me fjalët: mjeshtri, muzë, por edhe dredhi, dinakëri, dhelpëri. Politika si aktivitet për rregullimin e pozitës së njeriut në shoqëri, si aksion i vetëdijshëm i subjekteve politike, si intelekt llogaritës, si « policy », « issue » etj., për rregullimin e konflikteve në shoqëri konsiderohet art, mjeshtëri. Puna është se arti inspirohet me të bukurën dhe të mirën. Ndërkaq metodat me të cilat realizohet e bukura dhe e mira në art mund të jenë gjithashtu të bukura por mund të jenë edhe jashtë saj, siç ngjet zakonisht me kushtet në të cilat realizohet ndonjë vepër artistikisht e bukur. Dredhia, dinakëria dhe dhelpëria mund të hyjnë në kuadër të mjeshtërisë së artistit për të realizuar të bukurën. Me këtë rast përsëri do të mbeten art, sepse qëllimi (vepra e bukur artistike) e përcakton përmbajtjen e tyre si aftësi të artistit për të paraqitur të bukurën. Mirëpo ato mund të jenë edhe metoda, madje prioritare, të ndonjë imitatori apo falsifikatori të veprave artistike. Në rast të tillë këta do të bënin pjesë në mjeshtërinë e imitacionit, të falsifikimit dhe të hajdutllëkut. Përmbajtja e qëllimit të imitimit (p.sh. për të gënjyer opinionin me qëllim të përfitimit material) do t’i klasifikojë si të pamoralshme dhe të dëmshme për njerëzit. Në politikë gjërat qëndrojnë njësoj si edhe në art, por konsekuencat e njërës dhe të tjetrës janë të pakrahasueshme. Përderisa me një vepër të bukur artistike mund të kënaqen shumë njerëz, me ndonjë vepër të bukur politike mund të shpëtojë një popull apo më shumë sish si dhe anasjelltas, me veprën e falsifikuar mund të dëmtohet blerësi ndërsa me politikën e falsifikuar mund të dëmtohen popujt. Nuk lypset ndonjë mençuri e veçantë për të kuptuar se konceptimi i politikës si art apo mjeshtëri, veçuar nga morali shoqëror, i përgjigjej (në të kaluarën) borgjezisë në formim e sipër, por jo edhe asaj tashmë të formuar, sepse shkonte ndesh me botëkuptimin aristokratik mbi nderin, guximin dhe zakonet kalorësiake, dhe se në mënyrë të drejtëpërdrejtë i cënonte botëkuptimet, por edhe interesat e pjesës më të madhe të popullsisë. Për shkak të interesit për avancimin e gjithmbarshëm shoqëror, dhe jo vetëm të kategorive të veçanta të një shoqërie të dhënë, të kuptuarit e politikës si art i së mundshmes, në rrethanat e sotme duhet të jetë i diferencuar dhe duhet ta përjashtojë imoralitetin e metodave në realizimin e qëllimeve politike. Opinioni i krijuar mbi atë se ç’është e moralshme dhe moralisht e lejueshme në botën e sotme, të kuptuarit e padiferencuar të politikës si art i së mundshmes e quan anakronike dhe retarduese, ndonjëherë edhe pa marrë parasysh qëllimin. P.sh. mund të ishte qëllim i arsyeshëm nga aspekti i logjikës së shtetit -ruajtja e qetësisë publike. Mirëpo helmimi i fëmijëve, si metodë për realizimin e një qëllimi të tillë, jo vetëm që është akt i pamoralshëm, por akti i tillë automatikisht e vë në pyetje karakterin e qëllimit. Në kontekst të kësaj, qëllimi i ruajtjes së qetësisë publike ose i pengimit të kaosit në të vërtetë shndërrohet në qëllim të ruajtjes së dominacionit të padëshiruar, imoral dhe të padrejtë në vetvete. Ndër ne, p.sh., shpeshherë dëgjohet komentimi se serbët janë politikanë të zotë, që do të thotë se janë mjeshtër të politikës si art i së mundshmes. Kritika serbe p.sh., shpalljen e Republikës dhe të Kushtetutës nga ana e deputetëve të Kuvendit të Kosovës e quajti si akt « kaçaniko-kaçak » (Kaçaniçko-kaçaçki Ustav) duke e pasur për qëllim denigrimin e rëndësisë së këtij akti si akt të pamoralshëm meqë e shpallën « kaçakët » dhe jo deputetët. Në këtë rast nuk vihej në spikamë fakti se « kaça(ni)kët » e tillë ishin të zgjedhur si deputetë pikërisht me lejen e tyre, dhe se konspiracionin ua kishin imponuar vetë ata -serbët, d.m.th. jo ata vetvetes, dhe se kishin qenë të detyruar ta bënin një akt të tillë në kushte të imponuara konspirative. Përkrahja masovike e popullsisë e bën të pamoralshëm tentimin e politikës serbe që ta denigrojë një akt të tillë fisnik. Andaj thënia se serbët janë politikanë të aftë në sytë e shqiptarëve lidhet me konotacion negativ, ndërkaq në sytë e serbëve, pavarësisht nga përparësitë momentale që mund t’ua sigurojë « aftësia » e tillë, në një plan afatgjatë mund t’i kualifikojë vetëm si manipulues të mirë për qëllime afatshkurtra por në kundërshtim me interesat afatgjata dhe pozitive të popullit serb, siç është p.sh. miqësia me shqiptarët.

Politika si art i së mundshmes rezulton nga botëkuptimet e Makiavelit të parashtruara në librin e tij « Il Principe » (Sundimtari), të botuar për herë të parë më 1514. Për të politika esencialisht është shumë e mjeteve të nevojshme për të ardhur në pushtet dhe për të mbetur në pushtet me qëllim të shfrytëzimit të tij. Mirëpo këtij botëkuptimi pragmatist për politikën që nuk ka të bëjë fare me moralin, përafërsisht në të njëjtën kohë i kundërvihet Thomas Mori, në librin e tij të botuar më 1516 Do optimo republicae statu deque nova insula Utopia. U-topia=vend që nuk ekziston, si intencë, drejtim i mendimit (utopist) është ëndërr mbi rregullimin e drejtë të jetës, ëndërr që është në kundërshtim me kontekstin special, përkatësisht, që është negacion kritik i situatës historike. Projektet e tilla utopike, sipas Röhrich dhe Narra, manifestohen si përfytyrime mbi një të ardhme më të mirë. Ato në këtë mënyrë, më tepër në mënyrë indirekte, komandohen në pikëpamje përmbajtësore si alternativë e së tanishmes ekzistuese. Andaj, çdo nocion relevant i Utopisë, doemos e reflekton momentin e saj shoqëror, luftën e saj kundër njëmendësisë së keqe »(shih Röhrich-Narra, vep.cit.f.31). Tejkalimi i njëmendësisë së keqe, për Makiavelin, varet nga aftësia (virtu) e sundimtarit për të ruajtur pushtetin dhe interesat e shtresës së cilës i takon (d.m.th. borgjezisë në lindje e sipër). Për të sistemi moral dhe politik qëndrojnë njëri pranë tjetrit, pothuajse paralelisht, por njëkohësisht nuk kanë të bëjnë me njëri-tjetrin. Ndërkaq Utopia e Morit është një alternativë e moralshme, e cila niset nga fakti se « në asnjë shtet nuk mund të ketë drejtësi dhe as që do të sundojë ndonjëherë brenda tij lumturia » (vep.cit.f.33). Ky botëkuptim natyrisht do të jetë « …përfytyrim i parë i ëndrrave-dëshira demokrato-komuniste (Ernest Bloch, Das Prinzip Hoffnung, Frankfurt a/M. 1973. cit. sipas Röhrich-Narra, ibd.) dhe të cilat sërish, së paku në Evropë, do të mbeten midis utopisë dhe synimeve shoqërore, meqë si komunizëm i praktikuar mendohet të ketë dështuar. Kjo megjithatë nuk e nënkupton dështimin e politikës si intelekt, si shkencë, por përkundrazi, dikur e tretur në materializmin dialektik të vendeve të socializmit real, tani e gjen afirmimin e vet edhe atje, si një nga shkencat që në vetvete i ngërthen rezultatet e Ekonomisë Politike, Sociologjisë Politike, Psikologjisë Politike dhe të disiplinave tjera të lidhura me Marrëdhëniet Ndërkombëtare. Mirëpo edhe si shkencë, edhe si aktivitet politik, gjithnjë e më tepër do ta marrë parasysh aspektin moral të çështjeve të caktuara, qoftë si norma të stabilizuara morale gjatë mijëra vjetëve të historisë njerëzore, qoftë si norma të kodifikuara të se Drejtës Ndërkombëtare Publike. Si aktivitet i vetëdijshëm për avancimin e interesave të caktuara zhvillohet brenda ambientit të dhënë shoqëror, duke krijuar në këtë mënyrë një atmosferë të caktuar shoqërore. Realiteti politik i krijuar kësisoji e lejon definimin e politikës si « sferë të jetës shoqërore me vend të veçantë në strukturën e përgjithshme të raporteve dhe të institucioneve shoqërore, dhe me ligjshmëritë e veta objektive »(N.Pashiq, Klase i Politika, op.cit.f.29). Si e tillë, ajo në Kosovë gjer më tani nuk ka ekzistuar, por tani janë hapur rrugët për zhvillimin e saj të gjithanshëm. Edhe me këtë rast, si edhe më parë, shteti, dhe gjithçka që është e lidhur me shtetin, mbetet objekt i hulumtimeve të shkencave politike, ndërsa avancimi i pozitës dhe i interesave të caktuara shoqërore mbetet përmbajtje e politikës si të tillë. Kosova, në këtë pikë, nuk duhet të bëjë kurrfarë përjashtimi. »

Por ky vendim i Parlamentit tregon sonte se deputetet që kanë votu mocionin janë totalisht të shkeputur nga realiteti social dhe shëndetsor në Kosovë. Si mundet një parlament me rrezu një qeveri kur Kosova si shtetet tjera përjeton një krize sanitare të paparë. Disa thojnë se politika është strategji por një strategji vdekjeprurës nuk ka vend në politik.
Këta deputeta të papergjegjur duhet të farosen. Fatkëqsisht vetëm populli i Kosovës e ka këtë fuqi…

Honte aux 82 députés criminels qui ont voté la motion de censure.

Les Albanais du Kosovo vont-ils continuer à voter pour ces irresponsables ? L’histoire nous récente du Kosovo nous montre que oui. Ces abrutis de députés iront même encore plus loin…

UNE HONTE

J’ai été fortement surpris et déçu de trouver parmi les invités : le chef de groupe de l’UDC, Monsieur Christo Ivanov et la présidente des Jeunes UDC, Virna Conti. Suis-je le seul à trouver leur présence inappropriée compte tenu de l’histoire de ce parti avec la communauté albanaise ? L’UDC s’est toujours opposé à la présence des Albanais en Suisse ; elle a toujours mis en œuvres des politiques pour restreindre la migration albanaise, elle a participé à renvoyer des Albanais alors que des guerres éclataient en Yougoslavie ; elle a systématiquement empêché de lever des fonds pour l’aide à l’intégration ; elle n’a cessé de stigmatiser les Albanais à travers leurs affiches absolument dégueulasses ; ce parti nous a qualifié de « criminels », de « voyous », de « fraudeurs » et de personnes inaptes au système démocratique suisse. Et pourtant hier soir, ce sont vers ces mêmes personnes que l’UDC est venue chercher des voix pour les élections municipales.

Notez également que le célèbre historien du Kosovo, Frashër Demaj était également invité, car pour les Albanais, l’histoire aurait une importance cruciale dans la construction de leur identité. Il est par conséquent ironique de voir que des Albanais qui considèrent l’histoire comme tel, puisse oublier leur propre histoire en Suisse.

Non je n’arrive pas à accepter la présence de ce parti lors d’un événement de ce genre.

Quoi ??? Moi qui pensais que ces sales profiteurs qui fraudent les aides sociales et exploitent vilement le chômage sont le véritable fléau de nos sociétés… les piliers de bars m’auraient donc menti !!!

Les politiques d’austérités ne seraient donc pas bonnes ?
Merde que faire… ah ça y est je sais…. les étrangers…
heureusement qu’ils sont toujours là pour qu’on leur jette la faute…

Si vous souhaitez poursuivre cette conversation constructive avec moi. Retrouvez-moi au PMU en bas de chez moi…

BisouS

source : https://blogs.mediapart.fr/…/letat-durgence-de-la-france

Heureusement qu’en Suisse nous avons des multinationales qui créent des richesses et de l’emploi… faudrait surtout pas les imposer davantage… 🙄